Με λένε Ελλάδα

Πσστ..... Με λένε Ελλάδα...
Σου μιλάω ψιθυριστά να μην μας ακούσουν....
Με λίγα λόγια θα σου πω την ιστορία μου, γιατί είμαι κουρασμένη και είναι πια αργά... Θα στην πω στο αυτί, γιατί δεν θέλω να την ακούνε τα παιδιά μου και να στενοχωριούνται....

Κάποτε λοιπόν -όπως θα έχεις ίσως ακούσει- ήμουν φτωχή και τα παιδιά μου φορούσαν κοντά παντελονάκια και πεταλωμένα παπούτσια, πλην όμως ήμουν τίμια, καθαρή, και διατηρούσα την συναίσθηση της ιστορικής αξίας μου. 

Πολέμαγα για να μεγαλώσω.
Πολέμαγα στα Βαλκάνια για να φθάσω κοντά στα παιδιά μου που ήταν στον Βορρά. Πολέμαγα για τη μεγάλη ιδέα στη Μικρά Ασία. Πολέμαγα στο Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο και αντιστεκόμουν ντυμένη με τα κουρελάκια μου στην Αλβανία ενάντια στους Ιταλούς και τους Γερμανούς.
Έστω και αν μάτωνα, ποτέ δεν το έβαλα κάτω... γιατί πάντα ξυπνούσαν μνήμες που με συνέδεαν με το παρελθόν, και η ιστορία μου δεν με άφηνε ποτέ ήσυχη...

Μετά άρχισε ο ξεπεσμός μου... όταν άρχισε ο εμφύλιος των αριστερών με τους δεξιούς που σφάζονταν μεταξύ τους, μόνο και μόνο γιατί δεν συμφωνούσαν αν έπρεπε να με τάξουν στο δυτικό η στο Ανατολικό μπλοκ.


Ακολούθησε η πρόχειρη ανοικοδόμηση με τις πολυκατοικίες-κοτέτσια της αντιπαροχής, των πολιτικών μηχανικών και των εργολάβων.

Αλλά ακόμα και έχοντας την πιο άσχημη πρωτεύουσα της Ευρώπης, διατηρούσα εις πλήρες την περηφάνια μου. Τα παιδιά μου -οι Έλληνες- ήταν ακόμα στο κάτω κάτω τα λιοντάρια που σταμάτησαν τις σιδηρόφρακτες ορδές του Χίτλερ, και έστω και αν ζούσαν στις εξαμβλωματικές πολυκατοικίες της αντιπαροχής εξακολουθούσαν να βρίσκονται κάτω από την σκιά της ακρόπολης.

Η Χούντα.
Ο εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο και η μεταπολίτευση.
Η ΝΔ.
Το ΠΑΣΟΚ και η δικαίωση του "μη προνομιούχου Έλληνα".
Οι λαικιστές και τα λαμόγια στην εξουσία.
Το "Τσοβόλα δώσ' τα όλα".
Ο Κοσκωτάς.
Ο Μητσοτάκης και οι κοριοί.
Ο Αντρεας η Μιμή και οι επίγονοι
Το χρηματιστήριο του '99.
Όλοι αυτοί που δεν μπήκαν φυλακή.
Μαζί και οι παπαγάλοι του Παπαντωνίου.
Ο Σημίτης με τον Κόκκαλη και τον Μπόμπολα.
Οι υπουργοί και οι μίζες.
Η Siemens, ο Τσουκάτος που τα έδωσε, ο Μαντέλης που τα πήρε, ο Τσοχατζόπουλος που τα ξέσκισε.
Οι εισαγγελείς που δεν έβαλαν κανέναν στη φυλακή.
Ο Χρυσοχοίδης που "έπιασε" τη 17Νοέμβρη η οποία ήταν λιγότερο τρομοκρατική από το σύστημα που με τρομοκρατεί φιλαράκι.
Ο Καραμανλής που δεν επανίδρυσε το κράτος.
Η Ολυμπιάδα της μίζας και των Καγιέν.
Οι λιμουζίνες και τα μπουζούκια σε μια χώρα που δεν παράγει πια τίποτα.
Η τηλεόραση του lifestyle και των ξεβράκωτων πρωινών καφέδων όπου όλοι τραγουδάνε και χορεύουν non stop. 
Το shopping και οι Luis Vuitton στα πανέρια των μαύρων.
Τα δανεικά. Τα δανεικά. Τα δανεικά...
Διορίστε, διορίστε, διορίστε, χώστε, φάτε...

Μάτωσα πάλι αλλά αυτή την φορά ήταν από τα χτυπήματα που μου έδωσαν τα δικά μου παιδιά....

Οι συνδικαλιστές, που έγιναν υπουργοί.
Οι ληστοτραπεζίτες και οι κατ'επάγγελμα φοροφυγάδες.
Οι γνωστοί άγνωστοι τα επεισόδια και οι εμπρησμοί.
Οι δημόσιες υπηρεσίες και η διαφθορά τους.
Οι πληρωμένοι λασπολόγοι Τήλε-δημοσιογράφοι που να διαγωνίζονται ποιος θα υπηρετήσει καλύτερα τον αφέντη του.
Οι κουκουλοφόροι και οι κουλτουριάρηδες της πλάκας υποστηρικτές τους.
Το ΠΑΜΕ που ποτέ δεν έκλεισε την είσοδο στα γραφεία των κομμάτων.
Τα τρακτέρ και τα φορτηγά στούς δικούς μου δρόμους.
Και μετα ο Γιωργάκης που φώναξε το ΔΝΤ να με αποτελειώσει.

Είμαι βιασμένη και τρομοκρατημένη... και οι βιαστές είναι ακόμα μέσα στο ίδιο μου το σπίτι...

Χαρακτηρίζουν τις υποσχετικές μου "σκουπίδια" στα χρηματιστήρια της μακρινής Αμερικής...
Με διαπομπεύουν οι ηττημένοι του μεγάλου πολέμου Γερμανοί, αλλά αυτή την φορά μαζί τους είναι και όλοι οι παλιοί μου σύμμαχοι... οι ίδιοι που άλλοτε έλεγαν ότι ο "ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες" και μου γέμιζαν τα μάτια με δάκρυα περηφάνιας...
Μέχρι και ο υπουργός οικονομικών της δημοκρατίας της μπανάνας Βενεζουέλας με χλευάζει και καυχιέται ότι "εμείς δεν είμαστε Ελλάδα"! Εγώ που γέννησα την δημοκρατία, και επέζησα 2362 χρόνια μετά τον Περικλή έγινα μέσα σε 20 χρόνια ο περίγελος των ινδιάνων...

Θα σου έγραφα κι άλλα, είχα πολλά να σου πω... αλλά θα σε αφήσω τώρα να γυρίσεις στην τηλεόραση των εργολάβων και των εφοπλιστών που σε βάζει για ύπνο τα βράδια και ναρκώνει την σκέψη σου.

Εγώ πάω... έσβησα πια....
Αναρωτιέμαι πως τόσα χρόνια ανάμεσα σε τόσους πολιτικούς, πολίτες, εισαγγελείς, καθηγητές, ακαδημαϊκούς και φοιτητές, δεν βρέθηκε ούτε ένας άνδρας, ούτε ένας πολιτικός, ούτε ένας εισαγγελέας, ή ένας δημοσιογράφος να πολεμήσει για εμένα. 


Βρέθηκαν όμως χιλιάδες που ήταν έτοιμοι να με πουλήσουν, και για αυτό σήμερα τα νησιά μου ανταλλάχθηκαν για μερικές λιμουζίνες, οι σμαραγδένιες θάλασσες μου για μερικές γουλιές ουίσκι, και τα βουνά μου για λίγα ασιατικά ηλεκτρονικά και μια χούφτα διορισμούς...

Με λένε Ελλαδα και είμαι πια εξουθενωμένη...