Παραδείγματος χάριν στην Πορτογαλία μου έκανε εντύπωση το ότι σε κάθε τους συνδιαλλαγή οι Πορτογάλοι χρησιμοποιούσαν την λέξη Obrigado (που σημαίνει "υποχρεωμένος") η Obrigada (αντίστοιχα "Υποχρεωμένη"). Αφού έκανα την παρατήρηση έμεινα έκπληκτος με την ευρύτητα της χρήσης της συγκεκριμένης λέξης σε ΟΛΕΣ τις ανθρώπινες επαφές και αντί του παρακαλώ και ευχαριστώ.
Πιο εκπληκτικό όμως ήταν ότι σε λίγο ανακάλυψα ότι όντως πραγματικά το εννοούσαν!
Θεωρούσαν όντως ότι αν έκανες οτιδήποτε για αυτούς (π.χ. να αγοράσεις από το μαγαζί τους) αυτοί δεν σε ευχαριστούσαν απλά, αλλά πραγματικά αισθάνονταν υπόχρεοι απέναντι σου!
Έτσι, κατάλαβα ότι οι λέξεις κρύβουν πολλά περισσότερα από ότι φαντάζονται αυτοί που τις χρησιμοποιούν, και στέκουν μάρτυρες της υπόγειας φιλοσοφίας του λαού που τις χρησιμοποιεί, και έτσι φθάνω σήμερα και στο θέμα του μικρού αυτού post.
"Ελευθερία στην (μαρτυρική) Κύπρο".
όπως : "Τιμωρία στους κλέφτες πολιτικούς", "Παιδεία για όλους" κλπ.
Παρατηρείτε κάτι;
Όλα τα συνθήματα των Νεοελλήνων ζητούν το αποτέλεσμα (Ελευθερία, Τιμωρία, Έξωση, Παιδεία), αλλά πουθενά δεν αναφέρεται το σύνθημα σε συγκεκριμένες δράσεις, αλλά ούτε και προσωποποιεί την ευθύνη των απαιτούμενων πράξεων.
Π.χ. δεν ακούσατε ποτέ "Μηνύστε τους διεφθαρμένους", "Πετάξτε τον Τούρκο στην Θάλασσα", "Πολεμώ την διαφθορά - Καταγγέλλω τους διεφθαρμένους", "Δεν ξεχνώ..." (σπάνιο τα τελευταία χρόνια) αλλά και αν το ακούγατε θα σας φαίνονταν μάλλον περίεργο (ή λίγο κομμουνιστο/φασιστικό)....
Μάλλον για να ταιριάζουν στο αυτί του Νέο-Έλληνα τα συνθήματα πρέπει να είναι λίγο.... "απαρέμφατα"...
Ίσως κάπου
- βαθιά στην ιδιοσυγκρασία μας δεν γουστάρουμε τις νουθεσίες...
- Θέλουμε την ομελέτα αλλά χωρίς να σπάσουν αυγά....
- περιμένουμε ότι κάποιος τρίτος θα πραγματοποιήσει τις επιθυμίες μας για εμάς, γιατί "το αξίζουμε" ως λαός.
Τώρα ποιος άλλος θα πολεμήσει για την Κύπρο, θα καταγγείλει την διαφθορά και θα διώξει τους κλέφτες δεν το ξέρω.... το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι αυτός δεν θα είμαστε εμείς!
No comments:
Post a Comment