Οι περισσότεροι από όσους ξέρω και τους οποίους θεωρώ ικανούς, αποτελεσματικούς και παραγωγικούς από εργασιακή άποψη, ήδη ψάχνονται να μετοικίσουν σε άλλη χώρα.
Δεν αναφέρομαι σε όσους είναι παραγωγικοί από καλλιτεχνική, μουσική, εικαστική, φιλοσοφική, στοχαστική η άλλη άποψη καθώς παρά την αξία που μπορεί να έχουν τα έργα τους, συνήθως αδυνατούν να γεμίσουν με φαγητό το πιάτο κανενός άλλου εκτός από το δικό τους (και αυτό στην καλύτερη των περιπτώσεων).
Φαντάζομαι έως εδώ το πιάσατε το υπονοούμενο και τους εκ πεποιθήσεως άεργους η τους εισοδηματίες δεν νομίζω να χρειάζεται να τους αναφέρω στον πίνακα εξαιρέσεων!
Α.. και να το γράψω τώρα για αποφυγή παρεξηγήσεων...
Με το "εργασιακά παραγωγικούς" δεν αναφέρομαι επ' ουδενί στους κρατικοδίαιτους κομματικούς διαπλεκόμενους "επιχειρηματίες" και στελέχη οι οποίοι διέπρεψαν στην Ελλάδα του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας.
Μιλώ για τους απλούς εργαζόμενους, στελέχη και δημιουργικούς επιχειρηματίες που επάνδρωναν τις θέσεις του πολύπαθου ιδιωτικού τομέα. Μιλώ για όλους αυτούς δηλαδή, που η δουλειά τους θα είχε μια κάποια (σχετική ανάλογα με την γεωγραφία) αξία ακόμα και εκτός της χώρας μας.
Τώρα που το καλοσκέφτομαι δεν είμαι σίγουρος ότι ανήκω με βεβαιότητα στους "εργασιακά παραγωγικούς", αλλά κοιτώ να τους μιμούμαι σε κάθε ευκαιρία, διότι έτσι ίσως κάποια στιγμή αρχίσω και να τους μοιάζω....
Έτσι, μάλλον φθάνω να σκέφτομαι και εγώ πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο να μετοικήσω, γιατί από όπου στέκομαι δεν βλέπω να καίει ούτε καντήλι στο βάθος του τούνελ της Ελλάδας....
Όσο και αν αρέσει (η όχι) στους πολλούς, πάντα οι λίγοι είναι αυτοί που έχουν την δυνατότητα να δημιουργούν τις συνθήκες για να υπάρξει η παραγωγή πλούτου σε ένα κράτος (η σε μια επιχείρηση). (Το θυμάστε ότι έχω εξαιρέσει τους "κλεφτοκοτάδες" διαπλεκόμενους κομματικούς γλείφτες....)
Ο πλούτος και η καλύτερη ζωή είναι το "δόλωμα" για να πεισθούν κάποιοι από τους πιο ικανούς της κοινωνίας μας να ποντάρουν όλη τους την ζωή στο τραπέζι των επιχειρήσεων, και να δουλεύουν 9 με 9 μέχρι τα 75 τους.....
Χωρίς αυτούς τους λίγους "παραγωγικούς", ένα κράτος μπορεί στην καλύτερη των περιπτώσεων να ελπίζει να θρέφει τον πληθυσμό του, και αυτό γιατί μόνο η επιχειρηματικότητα μπορεί να παράγει πλούτο και προϊόντα, αλλά και να δημιουργήσει τις συνθήκες που παράγουν πολιτισμό.
Τουλάχιστον αυτό μας έχει δείξει η μέχρι τώρα ιστορία του κόσμου.
Καθώς λοιπόν αυτοί οι λίγοι ικανοί είναι αδύνατο να "εγκλωβιστούν" μέσα στην χώρα, σιγά σιγά θα "αιμορραγήσουν" μέχρι να στραγγίξει όλος ο παραγωγικός ιστός της Ελλάδας, και να μείνουν μόνο οι χαραμοφάηδες των κομματικών στρατών και οι ανήμποροι να αντιδράσουν (γέροντες και βρέφη δηλαδή). Είναι σαν την φάρμα όπου οι Αγελάδες περνούν μόνες τους το βράδυ το φράκτη και το πρωί τις αρμέγει ο γείτονας.... πολλοί πρόθυμοι να αρμέξουν αλλά γάλα ούτε για δείγμα!
Σκεπτόμενος τους αδύναμους που θα βρεθούν ανήμποροι να κολυμπήσουν στην μέση του πελάγου μετά το ναυάγιο πραγματικά θλίβομαι. Τυχεροί θα είναι όσοι από αυτούς έχουν κάποιον στην οικογένεια να ξενιτευτεί και να τους στηρίξει. (Στις χώρες του ανατολικού μπλοκ, οι νέοι ακόμα και σήμερα θρέφουν όσους από τους γέρους γονείς ήταν ανήμποροι για εργασία)
Βέβαια, έτσι όπως το σκέφτομαι τώρα ίσως τελικά υπάρχει ένα μικρό τρεμουλιαστό φως στο βάθος αυτού του τούνελ.
Όταν οι στρατοί των βολεμένων κομματικών υπανθρώπων θα έχουν πλέον κατακάψει την χώρα, νομοτελειακά θα καούν και αυτοί οι ίδιοι. Τότε, κάποιοι Έλληνες θα έχουν απομείνει δυνατοί...
Θα είναι αυτοί που έφυγαν πριν την καταστροφή, διατήρησαν την Ελληνικότητα τους και τον δυναμισμό τους.
Όταν λοιπόν η φωτιά θα έχει πια σταματήσει, αυτοί οι Έλληνες θα γυρίσουν στην πατρίδα, και σαν τον σπόρο που πέφτει στο καμένο δάσος θα ξαναρχίσουν σιγά σιγά να οικοδομούν μια νέα Ελλάδα.
Λιγότερο φοβική, πιο παραγωγική και υπερήφανη. Το χέρσο τοπίο, με πολύ δουλειά θα γίνει πάλι πλούσιο, και δέντρα θα πεταχτούν ξανά μέσα από τις στάχτες της καταστροφής....
Και η Ελλάδα, σαν τον φοίνικα, απ' τις στάχτες της θα ξαναγεννηθεί πιο δυνατή....
No comments:
Post a Comment